Kariera na uczelni: czy to się w ogóle opłaca?
Do najlepiej zarabiających adiunktów zaliczają się absolwenci kierunków o profilu matematyczno-przyrodniczym. Mediana ich zarobków wynosiła bowiem 4 050 zł, a najlepiej wynagradzani mogli liczyć na zarobki powyżej 6 500 zł. Najniższą pensję otrzymują natomiast absolwenci kierunków humanistycznych i społecznych – połowa adiunktów z takim wykształceniem zarabiała pomiędzy 3025 zł a 4800 zł brutto w skali miesiąca.
Różnice w zarobkach pod względem ukończonej specjalności nie są zatem drastyczne. Znacznie większe rozbieżności występują w przypadku dokonania podziału na uczelnie prywatne i państwowe. W tych drugich, zarobki adiunktów były wyższe przeciętnie o 600 zł. Dość istotny jest także fakt, że blisko 91% ankietowanych było pracownikami uczelni państwowych. Pracownicy naukowi są bowiem zobowiązani do złożenia deklaracji o placówce macierzystej. Chcąc utrzymać prestiż, większość z nich wskazuje właśnie na uczelnie państwową.
Co należy zrobić, żeby zostać adiunktem? Przede wszystkim należy legitymować dyplomem ukończenia studiów III stopnia (doktoranckich) lub mieć ukończoną habilitację. W procesie rekrutacji brana jest pod uwagę także liczba publikacji naukowych oraz działalność dydaktyczna.
Minimalna pensja na poszczególnych stanowiskach w ramach uczelni państwowych określana jest w odpowiedniej ustawie. Aktualnie najniższe wynagrodzenie pracowników zatrudnionych na stanowisku adiunkta ze stopniem doktora wynosi 3 500 zł i jest ono wyższe o 19% w porównaniu z rokiem 2012.
Czy takie zarobki wystarczą jednak na pokrycie kosztów zarówno życia, jak i dalszego rozwoju zawodowego? Stałe podnoszenie kwalifikacji wiąże się bowiem z zakupem specjalistycznej literatury oraz udziałem w zagranicznych konferencjach i szkoleniach. Uczelnie rzadko natomiast są zainteresowane pokrywaniem tych wydatków – naukowcy muszą sięgnąć do własnego portfela.
Najpopularniejszym rozwiązaniem problemu jest znalezienie dodatkowego etatu na innej uczelni (najczęściej prywatnej) lub w sektorze prywatnym. Dodatkowe obowiązki sprawiają jednak, że młody naukowiec nie wystarczającej ilości czasu na pogłębianie swojej wiedzy, a co za tym idzie – jego kariera naukowa nie rozwija się w takim tempie, w jakim by tego chciał. Czy ten aspekt polskiego szkolnictwa ulegnie kiedyś diametralnej poprawie?
Cięcia budżetów, spadająca liczba maturzystów, rosnący szum informacyjny, mnogość dostępnych narzędzi – to tylko niektóre z wyzwań, którym muszą sprostać uczelniane działy promocji. Kto wygra wyścig do przyszłych studentów w 2015 roku? Hasło klucz moim zdaniem zawiera się w słowie “optymalizacja”. W tym odpowiednie zdefiniowanie aktywności pod względem grupy docelowej.
W ciągu najbliższych kilku lat liczba studentów może spaść nawet o trzydzieści procent. Wszystko za sprawą nadciągającego niżu demograficznego, który uderzy także w uczelnie publiczne. A wtedy obecna sytuacja może się odwrócić – to nie uczelnie będą wybierać najzdolniejszych kandydatów, ale przyszli studenci wybiorą szkoły, które będą uważali za najlepsze.
Instagram to jeden z najbardziej dynamicznych portali społecznościowych. Służy w zasadzie wyłącznie do publikowania i oglądania plików graficznych i video. No i do ich lajkowania oraz komentowania. Jeszcze pod koniec zeszłego roku Instagram miał w Polsce 1,5 mln użytkowników. Teraz już około dwa miliony. Głównie młodych ludzi. Czy to medium sprawdza się jako narzędzie promocji uczelni?
Tegoroczna rekrutacja nadal trwa, ale już teraz widać rosnący problem niżu demograficznego, który dotyka zarówno uczelnie prywatne, jak i państwowe. Na wielu kierunkach studiów wolnych jest nawet kilkadziesiąt miejsc!
Już od wielu lat przedstawiciele uczelni niepublicznych zabiegają o środki finansowe z budżetu państwa na realizację studiów prowadzonych w trybie dziennym. W ubiegłych latach przedstawiciele MNiSW podchodzili do tego pomysłu bardzo sceptycznie, ale dzisiaj pojawiło się przysłowiowe „światełko w tunelu”.
Priorytet finansowy dla infrastruktury badawczej o szczególnym znaczniu dla rozwoju kraju oraz nowa definicja naukowca rozpoczynającego karierę naukową – to tylko część rozwiązań, które znajdują się w nowelizacji ustawy o zasadach finansowania nauki, która właśnie weszła w życie.